I 'm no weight weenie, yet weight is important.

A year has passed since my last post. But I haven 't been sitting down, on the contrary. Besides the construction works at home, I restaured a couple of bicycles, bought some and sold some.

Recently I purchased an Aviac, badged Peugeot. It 's a wonderful bicycle, fully made of aluminum. After rebuilding it, I put it on the scale: only 11.2kg for a fully equipped randonneur. Hard to believe... 

My Liberia weighs about 14kg, including the large front rack. 

I wanted to calculate how much weight I would be able to save by replacing some of the Liberia parts.

For instance, the wheels. 

The Liberia front wheel is built using VO Diagonale rims, Normandy hubs and stainless steel spokes. The front wheel weighs 1.715kg.

The Aviac front wheel I bought on the internet. It has Super Champion rims, Normandy hubs and thinner galvanised spokes. It only weighs 1,573kg! 

That makes a difference of 142grams only for the front wheel!

Than the wingnuts: the steel Huret wingnuts weigh more than double the aluminum wingnuts!

Now that I have both wheels off the bikes, I could just as well switch them. Quite a difference, I must say...

What do you think about it? Should I keep the orange tires on the Liberia, and the white ones on the Aviac?

And still upgrading the Liberia

All it takes is time, patience and a little accuracy... And real leather of course!

And now that I see these leather straps, I 'm wondering why I didn 't make them brown. I should go out looking for a piece of brown leather... It matches best with the brown saddle and handlebar tape.

Brompton upgrade

Na goed 1.500 km met mijn Brompie keek ik eens terloops of de ketting nog in orde was. Dat leek mij met deze kilometers en het feit dat de ketting altijd goed onderhouden was niet echt een probleem te zijn.

Het was dus verschieten toen ik het ketting-meet-apparaat op de SRAM-ketting legde: ze was compleet uitgerokken!! Aan het alu kettingblad aan de voorkant was niets te zien, maar het achterste tandwiel - nochtans in staal - begon al wat dun te worden. 

En wat ik al vreesde, gebeurde: na een kettingwissel sloeg de nieuwe ketting door op het achterste tandwiel.

Telefoontje naar een van de grotere fietshandels in Antwerpen, gespecialiseerd in Brompton: neen meneer, dat tandwiel is niet in voorraad... Twee weken levertermijn. 

Zal ik nog eens beginnen over die sukkels van Belgische fietshandels?? Neen, ik doe het dit keer niet.

Een andere grote fietshandel had het gelukkig liggen, dus vlug daarheen.

Een beetje bling bling mag wel eens, vond ik, toen ik de gouden KMC-ketting van mijn racefiets erop monteerde. Dat is nu eens een ketting zie! Veel beter dan die Sram-brol. Dat komt er niet meer op.

Nu ik het achterwiel er toch af had, maakte ik van de gelegenheid gebruik om derailleur enz. eens grondig te reinigen.

Daarna eens een ander zadel (B17 green) dat ik nog had liggen, en nieuwe, betere vouwpedalen. De originele pedalen waren echt brol: na een keer een mijnterril te zijn opgereden, stond de vouwpedaal krom. De rechter vaste pedaal is een hoop plastiek die helemaal niet goed ronddraait.

Ik begrijp niet waarom men zo 'n rommel zet op een fiets die moet doorgaan als de referentie onder de vouwfietsen. Maar goed, upgraden is soms fun!

Mijn Ronde van Henegouwen

Rit nummer twee in het verlengd weekend van 1 mei. Vanuit Halle een platte cirkel in tegenwijzerzin.

Beginpunt langs het kanaal van Brussel naar Charleroi. Vroeger een kolenkanaal, nu een toeristische vaart.

De Forges de Clabecq, ooit de trots van de streek door de staalproductie, nu een vervallen en zwaar vervuild industrieterrein.

Het Hellend vlak van Ronquières in de verte. Ik passeerde hier ook al tijdens mijn eerste solo-fietsvakantie, maar het blijft toch wel een indrukwekkend bouwwerk.

De schuine ramp met scheepsbak. Straf toch dat dit kunstwerk pas in 1966 werd opgeleverd, toen de kolen- en staalnijverheid al bijna op zijn gat lag. Niet lang daarna nam koning Auto (of in dit geval: vrachtwagen) de taken definitief over.

Wat kan ik hiervan zeggen? Tandwieltje!!! Eentje dat ik niet rondgetrapt krijg...

Even doceren: het Hellend Vlak van Ronquières overbrugt een hoogteverschil van 68 meter, en heeft een lengte van 1.400m. Vóór de bouw van dit spel stond hier een sluizencomplex van 16 sluizen om het hoogteverschil te overbruggen. Een overzet kon tot 2 dagen duren. Met deze bakken amper 40 minuten!

Big wheels keep on turning...

Chateau-fort de Feluy. In privé-bezit. Net toen ik er langs reed, kwam de eigenaar even buiten zijn voetpad inspecteren. Daardoor kon ik een glimp van het binnenplein opvangen. Waaw...

De Abbaye de Villers-la-Ville.

Hiervan ken ik niet de geschiedenis, maar ik pauzeerde er voor de lunch. Er bestaan slechtere plaatsen.

Hoe zou het komen dat de treinen in België niet stipt kunnen rijden? Misschien is dit wel een belangrijke seinkamer (geweest!). Verval langs de spoorwegen.

Daarna richting Louvain-La-Neuve, de meest recent gestichte stad (1968). Het antwoord op de Vlaamse eis dat Leuven Vlaams moest zijn. Het ziet eruit als een steriel shoppincenter, en dat is het in feite ook. Spookstad ook. Aan de rand liggen wel wat woningen in sociaal verband, maar mooi kan je hiet niet noemen. Maar goed, ik heb het eens gezien.

Bij gebrek aan oude gebouwen: een nieuwe glaspartij, het Aula Magna. Hier ga je niet naar het theater, maar naar seminaries, colloquia, evenementen, bedrijfsfeesten, beurzen, en dan vergeet ik er nog een paar.

Vanuit LLN ging het over landelijke wegen naar de Leeuw van Waterloo, oftewel La Butte de Lion. Zoals je ziet, kreeg ik ook wel een paar kasseistroken voor de wielen geworpen. Voor zover ik weet, ben ik geen onderdelen verloren. Respect voor de mannen van Parijs-Roubaix. 

Dit is de Leeuwenbult. Op zich niet veel spectakel te beleven. Wel veel bezoekers! Maar errond was het één grote bouwwerf, dus ik heb moeten knippen om toch een ietwat mooie foto te maken. 

Tot slot nog door het Hallerbos. Hier waren mijn benen blij dat het gedaan was. 130km in totaal.

Bier edelsteen wedstrijd, oftewel Amstel Gold Race

Een familiebezoek aan de familie van mijn vrouw bracht een andere gelegenheid met zich mee: een fietsrit! Deze keer eens geen rit die ik zelf uitstippel, maar wel de laatste 70km van de Amstel Gold Race.

Ik was vroeger, toen ik nog in Limburg woonde, wel eens tot Maastricht gereden, maar verder dan de ringweg daar was ik nooit geweest. Wist ik veel dat net achter Maastricht een mooi heuvelachtig landschap zou liggen, waar ook nog eens een bekende wielerwedstrijd gereden werd.

Mijn vrouw gooide mij in Smeermaas uit de wagen. De naam Smeermaas doet mij altijd denken aan oude, vervuilende industrie die daar ooit moet gelegen hebben. Klinkt ook bijna als smeerpijp, ook iets waarbij ik mij vooral vuil en goor voorstel. Niets van dat alles echter: Smeermaas is een deelgemeente als 13 in een dozijn, met een saaie gewestweg in het midden. La Flandre profonde, quoi. 

Net achter Smeermaas kom je dadelijk in Nederland, en beginnen ook meteen de heuvels. 

Dat Nederland veel meer fiets-minded is dan België, zie je hieronder: een echte fietsostrade die naast de Ringweg loopt. Je moet er dan wel het geraas van de auto 's bij nemen, maar je kan je wel snel verplaatsen. 

Net achter Maastricht pikte ik in op route nummer 3 van de AMG. Dat het route 3 was, wist ik zelf helemaal niet, want ik had de gps-track van Routeyou gehaald. Maar het was meegenomen dat ik niet aan elk kruispunt de gps in het oog moest houden.

Af en toe bood zich een klimmetje aan. Niet dat ik wist waar al die bekende heuvels lagen hoor; het was telkens een verrassing als er een bord of een markering liet weten dat het even bergop zou gaan. 

De beklimmingen waren dan niet van het niveau van de Ventoux, naar Nederlandse normen was het toch een pittige prik. Net als ik vond dat het nu wel gedaan mocht zijn, was het ook gedaan! Mijn benen waren al niet zo fit van de ritten en looptoeren van de afgelopen weken, dus vond ik het niet erg dat slechts prikken waren.
Zo lag de Cauberg net achter Valkenswaard, en dat was mij niet bekend. Het was eigenlijk gewoon een rechte asfaltbaan van een paar honderd meter lang, en die dan een paar tientallen meters hoger eindigde. Wacht, ik zoek het even op:

Dus: een klim van 71m hoogteverschil over een lengte van 1,3km. De twee rode stukken zijn van het niveau van de Ventoux. Ik weet het wel: het verschil zit hem in de snelheid waarmee de echte jongens hier naar boven knallen. Maar dat is voor mij niet van belang; ik probeer ondertussen ook wel naar links en naar rechts te kijken wat er te zien is. In dit geval was er absoluut niets te zien...

Het landschap van de rit deed me bijwijlen denken aan Noord-Frankrijk, maar ook aan de Belgische Ardennen. De Nederlanders zorgden er in het verleden gelukkig voor dat je daar kan spreken van dorpskernen waar iedereen woont, en allemaal exclusief groen en landbouw daartussen. Kon dat ook maar in België!

Net toen ik mijn rondje achter de rug had, vond het weer het ook genoeg: donkere wolken trokken samen, en ik kreeg naast een fikse bui ook nog de wind van voren. En dan moest ik nog +/- 20km terugrijden. Dat laatste stuk deed pijn. 

En alle reguliere fietsers weten dat je op een fiets soms echt kapot kan zitten. Veel erger dan bij het joggen. Op zo 'n momenten moet je alle mentale kracht en tegelijk rust benutten om nog vooruit te raken. Als een verzopen kieken kwam ik bij de familie binnen. Gelukkig wachtte mij meteen het warme welkom van mijn vrouw, een hete douche en een stevige pastaschotel!

Kleine verandering

  
De zadelpen op de Libéria leek een beetje teveel op die van een stadsfiets. Ook de diameter was 26, terwijl het kader idealiter voor 25,4mm gemaakt was.

Dus een klein zoektochtje op Ebay, en voor ik het wist, kwam er een 3ttt fluted zadelpen vanuit de Rhône-vallei mijn richting uit.

Deze staat strakker, vind ik. 

Vind je ook niet?

En vermits er dit jaar toch geen verre fietsvakanties in zitten, mag het achterrekje er ook even af. Een heel ander zicht...

Broodnodig

Het wordt al bijna saai, maar weeral een zonnige zondag in maart. Fietsen... waar naartoe... geen zin in een "rondje"... het moet een doel zijn...

Ah! Ik bak al meer dan 10 jaar zelf brood, en daarvoor heb je bloem nodig. De makkelijkste weg is dan naar de Aveve gaan, en nog een zak in de auto leggen. 

Iets moeilijker, maar veel bevredigender is naar een echte mechanische windmolen rijden, en daar op steen gemalen bloem kopen!

Doel... check! Het wordt den Steenen Molen in Boechout. Daar was ik al lang niet meer geweest, ook omdat die alleen maar op zondagnamiddag open is. Zo vroeg op het jaar was er gelukkig bijna niemand.

De molen ligt een kleine 10km van onze deur verwijderd. De molenaars waren druk in de weer om een tandwiel te plaatsen. Een tandwiel van ietwat grotere afmetingen dan dat van een fiets...
 

Ik kocht 5kg tarwemeel en 1 kg roggemeel aan een prijs waar de Aveve 's van deze wereld niet aan kunnen tippen. En zonder toevoegingen allerhande! Dat maakt wel dat de bloem snel moet worden verbruikt, maar dat is geen probleem bij echte broodeters zoals wij.

Bijna thuisgekomen ging ik nog even gras plukken voor onze cavia 's. Altijd zalig om ze te horen fluiten als ik met dat plastiek zakje aan het kot kom. En eten dat ze dan doen, echte grasmachientjes.

Ik ging nog even van de zon genieten op het pleintje waar ik vroeger altijd met Dino kwam. Daar realiseerde ik mij dat mijn trouwe Cannondale deze maand 10 jaar oud geworden is. Ik vind niet dat je dat eraan ziet: hij rijdt zo strak als een strijkijzer op stoom, en voor het oog is het ook nog helemaal mooi. 

Op dit plein heb ik mooie jaren met Dino beleefd. Het leek wel eens saai en eentonig op dat moment, maar nu hij er niet meer is, kijk ik er toch met veel heimwee naar terug. Die hond was echt wel een dikke vriend.

Geen tennisbal meer verstopt in deze beukhaag. Vanaf het moment dat Dino in de buurt van het pleintje kwam, sprintte hij naar deze boom, kwispelstaartend en wachtend op de eerste worp. Hij wist het balletje perfect liggen, en het gebeurde dat hij al met bal in de mond klaarstond tegen dat ik eraan kwam.

Ach, ooit misschien nog eens...