woensdag 6 februari 2013

Uno Colnago falso

Een collega van het werk - laat mij hem voor het gemak Roald noemen - had zich waarschijnlijk op een onbewaakt moment laten overhalen om als begeleider mee te gaan naar de Galibier in het kader van zo 'n massa-evenement, waarbij op één dag duizenden wielertoeristen het nodig achten om voornoemde berg fietsgewijs te bedwingen. Ik meen dat het 'Climbing for life' heet. Dat is een goed doel, heb ik mij laten vertellen. En als mens moeten we naar het goede streven, vind ik. Jammer genoeg vinden vele anderen van niet. Dit geheel terzijde.

Zo vernam ik van hogervermelde collega dat er ook een aantal valserikken tussen waren die met een camionette naar boven reden, hun fiets uit de laadbak haalden, en dan trots en zonder een druppel zweet gingen poseren aan dat bruine bord op 2.645 meter hoog. Dat is niet echt naar het goede, dan wel naar een goede foto streven... Maar goed, ook dat heeft eigenlijk niks met de kern van de zaak te maken.

Onze Roald kreeg niettemin de smaak van de heroïek te pakken, en nam zich voor ook eens een gooi te doen naar de eeuwige roem die er aan de Galibier vastkleeft! En dat gesteund door de 3.500 overige levensklimmers aan het einde van de zomervakantie.

Daarvoor moet hij eerst een drietal ingrijpende maatregelen doorvoeren: zijn jarenlange opbouw van teer- en nicotine in de longen moet worden afgebouwd, er zouden een paar kilootjes af moeten, en er zullen vele kilometers moeten worden afgemaald alvorens hij kampfbereit zal zijn.
Een goede aanzet is al gegeven, want hij heeft vanaf ongeveer.... nu!... zijn vaste kompaan na elke maaltijd, na het werk, tijdens het werk, na de s*x (tijdens?), bij het opstaan, voor het slapengaan enz... al terzijde gelegd. Spoedig genoeg zal hij opmerken dat hij meer lucht zal kunnen vangen met longen die niet volgepropt zitten met CO. Die vervelende kuch vanaf 's morgens zal ook wegvallen. Dus initieel heeft stoppen met roken wel zijn positieve kanten.

Probleem: ex-rokers hebben de neiging om al eens in de breedte uit te zetten...
Uitdaging nummer twee wordt dus extra lastig. De vaste hamburgertrek op donderdag zal ook een andere chauffeur moeten zoeken. Het zal een beetje minder, en een beetje magerder moeten. Niet makkelijk, daarover kan ik zelf meespreken.


De derde "challenge" (tegenwoordig voor alles een Engelse term hé) is gaan fietsen. Dat klinkt makkelijk... Maar België beschikt niet over een zuidfrans klimaat. Het durft hier wel eens regenen, en wekenlang somber en donker zijn. En niet alle streken lenen zich evengoed tot een aangename toer. Gelukkig ligt Zwijndrecht tegen/in het Waasland, een regio met nogal wat geboerte. En geboerte betekent akkers en boerenwegen. Op boerenwegen zit meestal niet veel verkeer. Dus daar kan Roald wel zijn kilometerkes afhaspelen. Voor het betere klimwerk zal hij zich toch wat verder moeten verplaatsen, want het Woasland is zo plat als een pannenkoek!
Ik heb wijze mensen wel eens horen beweren dat je best een 1.500 bergkilometers in de benen hebt om een beklimming als die van de Galibier tot een goed einde te brengen. Roald mag dus niet al te veel weekends overslaan wegens tuinfeest, bbq of communieplechtigheid...


Dergelijke uitdaging doe je best met een racefiets. Maar die heeft Roald niet... maar wel een schoonvader!
Roald heeft het geluk een actieve schoonpapa te hebben, die in zijn kelder nog een stalen ros op rust had staan.

En het is pas op dit punt dat ik op de proppen kom: ik mag die oude racefiets voor Roald in orde zetten.
We merkten al meteen dat deze fiets totaal ongeschikt zou zijn om de Galibier te overwinnen: een 42-52 crankstel vooraan, en een 18-13 cassette achteraan. Maar om kilometers te malen op de Waaslandse pannenkoek kan hij wel zijn mannetje staan.

En op het eerste zicht is de oude racer nog niet van de minste: een Colnago in een kleurtje dat eerder aan een Bianchi doet denken.
Op het tweede zicht, en na opzoekingen op het wereldwijde web blijkt dat het om een replica gaat: de decals zijn op het frame gekleefd in plaats van gespoten. Ook het typische klavertje dat je op verscheidene plaatsen op het frame vindt, is hier onvindbaar. De speciale groene kleur is ook niet typisch voor Colnago.

Maar!
Het is niet zomaar een rommelfiets. Het frame heeft mooi uitgewerkte lugs, en de dropouts zijn van Campagnolo. Buizen zijn Reynolds 531. De onderdelen zijn een mix van Shimano Dura-Ace en Campagnolo Record. Mavic Velgen. Topmateriaal uit de jaren 70. En aan de slijtage te zien, heeft dit kereltje maar een paar honder kilometers gelopen. Grappig toch hoeveel mensen een fiets kopen om er vervolgens gewoon niet mee te rijden...


De fiets moet in de buurt van een friteuse gestaan hebben, want hij was egaal bedekt met een laagje vet. Dat is natuurlijk niet slecht voor de bewaring, want er is geen spatje roest te bekennen. Alle lagers zitten wel vast. En de vork die vast behoort te staan, zit los.


In elk geval, na een weekend opkuisen, demonteren, smeren en opnieuw monteren, mag het resultaat er wel zijn!


Na een proefritje kan ik voor mijzelf gerust besluiten: hij is te groot voor mij. Alé eerder: ik ben te klein voor de fiets... Veel plezier ermee Roald!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten