Een familiebezoek aan de familie van mijn vrouw bracht een andere gelegenheid met zich mee: een fietsrit! Deze keer eens geen rit die ik zelf uitstippel, maar wel de laatste 70km van de Amstel Gold Race.
Ik was vroeger, toen ik nog in Limburg woonde, wel eens tot Maastricht gereden, maar verder dan de ringweg daar was ik nooit geweest. Wist ik veel dat net achter Maastricht een mooi heuvelachtig landschap zou liggen, waar ook nog eens een bekende wielerwedstrijd gereden werd.
Mijn vrouw gooide mij in Smeermaas uit de wagen. De naam Smeermaas doet mij altijd denken aan oude, vervuilende industrie die daar ooit moet gelegen hebben. Klinkt ook bijna als smeerpijp, ook iets waarbij ik mij vooral vuil en goor voorstel. Niets van dat alles echter: Smeermaas is een deelgemeente als 13 in een dozijn, met een saaie gewestweg in het midden. La Flandre profonde, quoi.
Net achter Smeermaas kom je dadelijk in Nederland, en beginnen ook meteen de heuvels.
Dat Nederland veel meer fiets-minded is dan België, zie je hieronder: een echte fietsostrade die naast de Ringweg loopt. Je moet er dan wel het geraas van de auto 's bij nemen, maar je kan je wel snel verplaatsen.
Net achter Maastricht pikte ik in op route nummer 3 van de AMG. Dat het route 3 was, wist ik zelf helemaal niet, want ik had de gps-track van Routeyou gehaald. Maar het was meegenomen dat ik niet aan elk kruispunt de gps in het oog moest houden.
Af en toe bood zich een klimmetje aan. Niet dat ik wist waar al die bekende heuvels lagen hoor; het was telkens een verrassing als er een bord of een markering liet weten dat het even bergop zou gaan.
De beklimmingen waren dan niet van het niveau van de Ventoux, naar Nederlandse normen was het toch een pittige prik. Net als ik vond dat het nu wel gedaan mocht zijn, was het ook gedaan! Mijn benen waren al niet zo fit van de ritten en looptoeren van de afgelopen weken, dus vond ik het niet erg dat slechts prikken waren.
Zo lag de Cauberg net achter Valkenswaard, en dat was mij niet bekend. Het was eigenlijk gewoon een rechte asfaltbaan van een paar honderd meter lang, en die dan een paar tientallen meters hoger eindigde. Wacht, ik zoek het even op:
Dus: een klim van 71m hoogteverschil over een lengte van 1,3km. De twee rode stukken zijn van het niveau van de Ventoux. Ik weet het wel: het verschil zit hem in de snelheid waarmee de echte jongens hier naar boven knallen. Maar dat is voor mij niet van belang; ik probeer ondertussen ook wel naar links en naar rechts te kijken wat er te zien is. In dit geval was er absoluut niets te zien...
Het landschap van de rit deed me bijwijlen denken aan Noord-Frankrijk, maar ook aan de Belgische Ardennen. De Nederlanders zorgden er in het verleden gelukkig voor dat je daar kan spreken van dorpskernen waar iedereen woont, en allemaal exclusief groen en landbouw daartussen. Kon dat ook maar in België!
Net toen ik mijn rondje achter de rug had, vond het weer het ook genoeg: donkere wolken trokken samen, en ik kreeg naast een fikse bui ook nog de wind van voren. En dan moest ik nog +/- 20km terugrijden. Dat laatste stuk deed pijn.
En alle reguliere fietsers weten dat je op een fiets soms echt kapot kan zitten. Veel erger dan bij het joggen. Op zo 'n momenten moet je alle mentale kracht en tegelijk rust benutten om nog vooruit te raken. Als een verzopen kieken kwam ik bij de familie binnen. Gelukkig wachtte mij meteen het warme welkom van mijn vrouw, een hete douche en een stevige pastaschotel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten